Podstawowym warunkiem prawidłowego rozwoju dziecka jest uwzględnienie w procesie wychowania jego właściwości psychofizycznych oraz umieszczenie dziecka w odpowiednio zorganizowanym środowisku np. w przedszkolu. Dziecko przebywające w środowisku odpowiednio dostosowanym do jego potrzeb rozwija się płynnie, bez żadnych zahamowań.

Zadaniem nauczyciela jest wspomaganie samodzielnych wysiłków dziecka, które ono podejmuje. Odpowiednio dobrane metody pracy dydaktyczno- wychowawczej wspomagają prawidłowy rozwój dziecka. W naszej placówce systemy dydaktyczno- wychowawcze opierają się na niżej przedstawionych metodach:

Pedagogika Marii Montessori
Maria Montessori stworzyła metodę, która po dziś dzień „święci triumfy”. Celem wychowania było wszechstronne kształcenie zmysłów oraz swoboda w wychowaniu. Wychowanie to nie zamknięty etap. Jest to długa droga, która ma na celu biologiczny i społeczny rozwój dziecka. W sensie biologicznym chodzi o wspieranie naturalnego rozwoju jednostki, a w społecznym o przygotowanie jej w szerszym znaczeniu do życia w społeczeństwie. Pedagogika M. Montessori jest bezpośrednio skierowana na dziecko, jego potrzeby, na jego spontaniczność, aktywność, samostanowienie oraz dążenie do niezależności od dorosłych. Ważną rolę w rozwoju dziecka odgrywa „urządzenie otoczenia”, w którym dziecko przebywa. Chodzi o to, aby pomieszczenia były estetyczne, funkcjonalne do nauki i zabawy. Należy w nich stworzyć odpowiedni „klimat” do dobrego samopoczucia. Każdemu dziecku należy zapewnić kawałek ławki, szafki, półki czy stolika, gdyż każde potrzebuje „swojego terytorium”. Innym warunkiem w rozwoju jest materiał dydaktyczny, który ma służyć rozwojowi narządów zmysłu i ćwiczeniu mięśni.

W plastyce pierwsza to metoda swobodnej ekspresji połączona z wykonywaniem przez dzieci prac na dowolny temat. Jest ona wyrazem najbardziej osobistych przeżyć dziecka pozostawiając w jego psychice trwalszy ślad. Drugą jest metoda zadań inspirujących, koncentrując ekspresję twórczą dziecka na tematyce proponowanej przez nauczycielkę. Zajęcia prowadzone tą metodą mobilizują aktywność dziecka i oddziaływają na motywację, umożliwiając włączenie w ich działalność nowych treści. Stwarza to nowe pole dla ich inwencji, wpływa stymulująco na twórczość.

Wychowanie muzyczne powinno opierać się na następujących formach aktywności dzieci:
• Śpiew i mowa,
• Ruch przy muzyce,
• Gra na instrumentach, aktywne słuchanie muzyki.
• opowieść ruchowa
• improwizacja ruchowa
• ćwiczenia muzyczno- ruchowe
• tańce regionalne
• inscenizacje ruchową.

Metoda Dobrego Startu (Bon D'epart) - Metoda ma szerokie zastosowanie w rehabilitacji i profilaktyce niepowodzeń szkolnych, bardzo dobrze sprawdza się wśród dzieci młodszych z obniżoną sprawnością grafomotoryczną zaburzoną orientacją w schemacie ciała i przestrzeni Dziecko łącząc różne rodzaje aktywności śpiewa, dotyka, słucha, rysuje, pisze, wykonuje ćwiczenia relaksacyjne i ruchowe. W wyniku tego następuje integracja wzrokowo - słuchowo - dotykowo - ruchowa. Jest to niezbędne do prawidłowego opanowania umiejętności czytania i pisania.

Metoda Batii Strauss - opiera się na:
wykorzystaniu elementów ruchu, tańca, gestów, śpiewu, gry na prostych instrumentach perkusyjnych, stwarzaniu dzieciom możliwości zabawy z muzyką, przez co staje się lubiana i chętnie słuchana, aktywnym słuchaniu łatwo przyswajalnej muzyki poważnej, obcowaniu z nią i czerpaniu z niej tego co najlepsze: piękno, wrażliwość, pomysłowość, muzykalność, uruchamianiu wyobraźni oraz przełamywaniu oporów związanych z publicznym występem,

Metoda KLANZY - pedagogika zabawy- Proponuje ona działania dające członkom grupy możliwość rozwoju w atmosferze zaufania , wzajemnej akceptacji , bez względu na wiek i umiejętności , wyzwala aktywność twórczą i ciekawość , ułatwia kontakty z innymi , ze sobą i otaczającą rzeczywistością . Metody te likwidują lęk , obawę i strach , napięcie mięśni oraz napięcia psychiczne , angażują w działanie całą osobę wszystkie jej zmysły , wyzwalają twórczą aktywność , uczą współpracy z innymi.

Metoda Orffa - rozwija podstawowe uzdolnienia dzieci przez:
o odtwarzanie muzyki wokalnej i instrumentalnej
o "tworzenie muzyki wokalnej i instrumentalnej
o "integrację ruchu, śpiewu, gry na instrumentach i słowa
o "realizację ruchową muzyki
Metoda Orffa wykorzystuje żywiołowy zapał dzieci i ich naturalną motoryczność- uczniowie sami tworzą muzykę, rozwijają swą fantazję i pomysłowość przy improwizowaniu komponują własne ilustracje do słuchanej melodii lub rytmu.

Metoda Labana - Cechą charakterystyczną metody jest odchodzenie od ruchu odwzorowanego, na rzecz ruchu podejmowanego zgodnie z własną inwencją twórczą, fantazją, doświadczeniem.

Metoda Kniesów - Metoda polega na nieustannym poszukiwaniu nowych form i rodzajów ruchu. Główne elementy metody to: ruch, muzyka, rytm, przybory . Jest to metoda, która inspiruje nowe pomysły. Opiera się na pozytywnej motywacji, co wiąże się z zasadą podmiotowego traktowania dzieci. Dzieci odwzorowują ruchy nauczycielki, a także wprowadzają własne kreatywne ćwiczenia. Charakterystyczne dla jest użycie do ćwiczeń ruchowych dwóch przyborów równocześnie przez jedną osobę. Stosuje się następujące przybory :
• bijaki
• szarfy
• grzechotki
• dzwoneczki
• bębenki
W tej metodzie bardzo ogranicza się mówienie. Impulsem do podejmowania wszelkich form ruchu jest muzyka. Dziecko w wieku przedszkolnym cechuje „głód„ ruchu. W gimnastyce rytmicznej dzieci wykonują ćwiczenia w różnych pozycjach i rytmie, co doskonale zaspokaja ich potrzebę ruchu.

Gimnastyka rytmiczna
• ćwiczenie z radością,
• rozwijanie poczucie rytmu i doskonalenie koordynacji ruchowej,
• poszukiwanie nowych form i rodzajów ruchu,
• wykorzystywanie muzyki i rytmu jako bodźców do ćwiczeń ruchowych,
• stosowanie barwnych przyborów do ćwiczeń , zawsze po 2 sztuki w celu harmonijnego rozwoju prawej i lewej strony ciała,
• przeplatanie ćwiczeń rytmicznych z ruchami o charakterze zabawowym,
• nie nadużywać słów.

Metoda Dalcroz'a - istotą metody jest uczenie się muzyki poprzez wyrażanie jej ruchem. Ze względu na swe walory estetyczne, wychowawcze i kreatywne, rytmika stała się bardzo popularna,

Metoda Rocławskiego - Glottodydaktyka- Metoda ta oparta jest na podstawach lingwistycznych i logopedycznych. Jest to metoda fonetyczna, syntetyczno-analityczna i dźwiękowo-barwna. Koncepcja nauki czytania i pisania B. Rocławskiego łączy technikę płynnego czytania ze zrozumieniem z nauką pisania w połączeniu z zastosowaniem w praktyce zasady indywidualizacji nauczania, zapobiega dysleksji, sprzyja rozwijaniu świadomości ortograficznej. W zajęciach wykorzystuje się przede wszystkim spontaniczność dzieci, a także zestaw specjalnych kolocków "LOGO" (autorstwa B. Rocławskiego).

Metoda Kielar- Turskiej - metoda globalnego czytania. M.Kielar-Turska twierdzi, że początek nauki czytania wyznacza poziom rozwoju percepcji wzrokowo- słuchowej, pamięć, uwaga oraz myślenie w powiązaniu z odpowiednim opanowaniem mowy. Uważa również, że pierwsze samodzielne próby czytania zależne są też od działań edukacyjnych rodziców jak i nauczycieli przy stosowaniu określonych metod nauki czytania
i od motywacji samego dziecka.

Metoda ruchu rozwijającego Sherborne - Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i związku
z tym możliwości ruchowych. Dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Czuje się ono w niej bezpiecznie, staje się aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Dzielenie przestrzeni z drugą osobą nie musi być zagrażające, może stać się źródłem współprzeżywania. Nawiązania bliskiego kontaktu, opartego na zaufaniu i współpracy, daje możliwość poczucia wspólnoty i przeżycia szczęścia.

Metody aktywizujące - pracując metodami aktywizującymi podstawowym zabiegiem, jaki wykonuje każdy nauczyciel, jest uświadomienie dziecku celu jego działań wraz z umotywowaniem potrzeby jego osiągnięcia.

Metody rewalidacyjne:
Dennisona - Metoda, której twórcą jest Paul Dennison, zwana jest "Gimnastką Mózgu" lub inaczej Kinezjologią Edukacyjną (kines - od sł. ruch; logos - nauka), Jest to metoda ukierunkowana na usprawnianie procesu uczenia się, na stymulowanie rozwoju intelektualnego dziecka, aktywizowanie systemu nerwowego i uwalnianie od blokad, które pojawiają się podczas stresu. Od innych metod wspomagających proces uczenia wyróżnia się tym, że jest oparta w głównej mierze na ruchu.

Knillów - Metoda Knilla to próba wykorzystania osiągnięć psychologii rozwojowej do pracy z tymi wszystkimi, którzy niezależnie od wieku i przyczyny zaburzeń nie nawiązują kontaktu z najbliższym otoczeniem. Tkwią w milczącym świecie stereotypów. Są dalecy, ale nadal wrażliwi na nasze komunikaty, podatni na zranienie i odrzucenie. Bronią swoich granic, ale czekają na pomoc.

Domana - W metodzie tej wychodzi się z założenia, iż na drodze rozwoju zdrowego dziecka pojawia się sześć najważniejszych obszarów, służących do pełnego funkcjonowania istoty ludzkiej. Są nimi: wzrok, słuch, dotyk, ruch, mowa oraz sprawność rąk. W metodzie Domana przyjmuje się wczesne usprawnianie dzieci. Ma ono doprowadzić do tego, by nieuszkodzona część mózgu, przyjęła zadania jego uszkodzonej części. Na pierwszy plan wysuwa się tu koncepcję inteligencji. Zaznacza się przy tym, że mózg rośnie i wtedy doskonale się rozwija, gdy poza jego indywidualnymi możliwościami maksymalnie zapewnia mu się ze strony otoczenia wszystkie możliwości dla rozwoju ruchu, mowy, zdolności manualnych.

Poranny krąg - czyli stymulacja polisensoryczna wg pór roku. Celem tej metody jest: budzenie poczucia bezpieczeństwa; rytualizację; stymulację polisensoryczną; komunikację;

Terapia SI - metoda integracji sensorycznej . Metoda ta polega na integracji czynności zmysłów z właściwą reakcją ruchową. Jest to możliwe dzięki procesom dokonujących się w mózgu każdego człowieka, polegającym na odbieraniu, rozpoznawaniu, przetwarzaniu, odpowiednim interpretowaniu już posiadanych informacji, które mózg czerpie ze zmysłów, a następnie odpowiada właściwą reakcją ruchową. Rehabilitacja, zależnie od potrzeb, obejmuje stymulację poszczególnych zmysłów np. motoryki dużej, motoryki małej, percepcji, koordynacji wzrokowo-ruchowej itp. Głównymi kierunkami w rehabilitacji są procesy hamowania, eliminowania lub ograniczania drogą stymulacji negatywnych bodźców, które występują przy nadwrażliwości układu zmysłów np. nadpobudliwości ruchowej, trudnościach w koncentracji uwagi, oraz dostarczaniu bardzo silnych, różnorodnych bodźców przy niedostatecznej wrażliwości układu zmysłów np.; zaburzeniach ruchowych, percepcji i koordynacji.

Choreoterapia - Choreoterapia to terapia poprzez ruch i taniec - swobodny, naturalny niczym niewymuszony. Jedynie inspirowany muzyką, podpowiedziami prowadzącego zajęcia i informacjami pochodzącymi z własnego ciała. To ostatnie najważniejsze.

Muzykoterapia - jedna z metod oddziaływania diagnostycznego, rehabilitacyjnego, terapeutycznego i profilaktycznego, poprzez wieloaspektowy wpływ muzyki na stan psychofizyczny i rozwój człowieka.

Arteterapia - terapia poprzez sztukę. obejmuje terapię z użyciem sztuk plastycznych, w szerokim znaczeniu obejmuje natomiast muzykoterapię, biblioterapię, a ponadto działania terapeutyczne z wykorzystaniem teatru, filmu oraz malarstwa, rzeźby, grafiki i innych sztuk plastycznych. Do technik stosowanych w arteterapii zalicza się: rysunek, malarstwo pędzlem lub palcami, lepienie z plasteliny lub w glinie, rzeźba, tkanina artystyczna, collage. Terapia poprzez kontakt ze sztuką zakłada swoiste odreagowanie
w samym procesie tworzenia, bez nastawienia na efekt zadania

Relaksacja - pomaga w zachowaniu wewnętrznej równowagi, umiejętnie wykorzystuje wszelkie chwile spokoju i odprężenia. Umiejętnie prowadzony relaks to świadome działania na pograniczu ćwiczeń fizycznych i umysłowych, pozwalające na pełne poznanie własnego ciała i jego możliwości oraz uświadomienie sobie znaczenia swojej woli. Dzięki własnej aktywności dziecko w wieku od 2 do 6 lat stopniowo poznaje fizyczne możliwości swojego ciała, uczy się panowania nad nim oraz umiejętności opisania go. Zgodnie z wymaganiami otoczenia - zarówno w domu, jak i w przedszkolu - korzysta ze swych umiejętności. Władzę, jaką posiada nad samym sobą, pozwalającą wykonywać i kontrolować własne czyny i gesty uświadomienia sobie krok po kroku. Dzięki temu lepiej panuje nad swoimi popędami, potrafi zahamować nierozważne ruchy, co ułatwia wysłuchanie innych osób, pomaga w koncentracji uwagi i skupieniu się na wykonywanych czynnościach.

Metoda E. Gruszczyk - Kolczyńskiej
W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka, dlatego w naszej pracy z dziećmi korzystamy z metody Pani E. Gruszczyk - Kolczyńskiej. Zdaniem Pani Profesor osobiste doświadczenia dziecka stanowią budulec, z którego potem tworzy pojęcia i umiejętności , dlatego w przedszkolu staramy się stwarzać takie sytuacje edukacyjne, aby sprzyjały kształtowaniu świadomości matematycznej dziecka. Program edukacji matematycznej obejmuje:
• kształtowanie umiejętności, które pozwolą dziecku orientować się
w przestrzeni
• ćwiczenia rytmiczne sprzyjające dostrzeganiu regularności
• zabawy i zadania sprzyjające kształtowaniu umiejętności liczenia, a także
• dodawania i odejmowania
• wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania
• rozwijanie umiejętności mierzenia długości
• wprowadzanie dzieci w sposoby segregowania i definiowania
• układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych
• zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia
• mierzenie płynów
• kształtowanie pojęć geometrycznych
• konstruowanie gier przez dzieci
• zapisywanie czynności matematycznych

Wymienione kręgi tematyczne uwzględniają stopniowanie trudności, a także prawidłowości rozwoju dziecka. We wprowadzeniu dziecka w świat matematyki towarzyszy miś, któremu dziecko ułoży zadanie a potem razem z nim je rozwiąże.

Metoda opowieści ruchowej – stworzył ją J. C . Thulin . Istotą tej metody jest obrazowe opowiadanie przez nauczyciela bajki , opowieści , jakiegoś wydarzenia , które skłania dziecko do ruchowego interpretowania usłyszanych treści , a także uaktywnia wyobraźnię dziecka. Metoda opowieści ruchowej wymaga starannego przygotowania materiału oraz rozumienia , iż tekst opowiadania jest tylko środkiem do stworzenia przez dzieci wymyślonego ruchu.. Jednakże układ opowiadania musi opierać się na zasadzie wszechstronności , tj. aby angażując wyobraźnię dziecka usprawniał wszystkie główne grupy mięśniowe oraz narządy wewnętrzne . Powinny tu występować ruchy o różnym charakterze , np.: biegi , skoki , rzuty , czworakowanie, pchanie, pełzanie , itp .

Każda z wymienionych metod nie jest stosowana w izolacji, one się wzajemnie uzupełniają i przeplatają, bowiem w pracy dydaktyczno wychowawczej najważniejsze jest dziecko i jego wszechstronny rozwój.